namoro.

Jestem z nią. Albo ona ze mną. Już pięć lat. Mamy swoje wzloty i upadki, ale tych drugich jest zdecydowanie mniej. Uczymy się od siebie. Właściwie, ja od niej bardziej. Kieruje mną i nadaje życiu sens (wydaje mi się, że wreszcie dojrzałam do tych słów). Ja się jej podporządkowuje, słucham jak mogę. Jest autorytarna i wymagająca, ale radzimy sobie. Mało tego, każdego dnia mam coraz więcej zaufania, że to się tak szybko nie skończy... Poświęcenia? Duże - jak w każdym związku, ale warto.

Estou com ela. Ou é ela que está comigo. Cinco anos já. Temos momentos melhores e piores, os segundos com certeza fazem parte menor. Uma aprende com a outra. Na verdade, eu aprendo mais com ela. Ela me guia e faz minha vida ter o sentido (acho que finalmente emadureci bastante para essas palavras). Eu me entrego a ela, sigo quando é possivél. É muito autoritária e exige muito de mim, mas lidamos com isso. Mais... Cada dia tenho mais e mais confiança que isso não acabará logo... Sacrifício? Grande - como em cada relação, mas vale a pena!

Exatamente cinco anos atrás fui pegar o treino pela primeira vez.
'Precisa de ajuda? - Recebi pandeiros. Até agora estou-los carregando comigo. Pegaram a metafora? :))

Dokładnie pięć lat temu poszłam na pierwszy trening.
"Pomóc ci z tym?" - I dostałam pandeira do przeniesienia. Do teraz je noszę.
Połknijcie metaforę :)

1

2

3

4

5 

Świętuję.

Como me gusta.

Wracając do wakacji 2014...  

Najpierw dwa tygodnie prowadzenia treningów, później mała scysja i urlop na żądanie. Szybki telefon do Bartka, czy przygarnie mnie na Helu i z Młodym akcja pakowanie Chałupy -> Darłówko. 

Ruszyliśmy z Kevciem z wtorku na środę. Oczywiście PKP nie byłoby PKP bez godzinnej obsuwy, więc korzystając z dogodnych warunków i darmowego wi-fi zadzwoniłam do mojej brazylijskiej rodziny. W Araruamie wszyscy zdrowi, bez większych zmian, żyją sobie w swoim tempo brasileiro. Uprzedziłam o swoim przyjeździe w 2015. 

Miejscówek oczywiście nie było, więc czym prędzej zajęliśmy sobie cały przedział rowerowy. Za Piłą mieliśmy już miejsca siedząco-leżące dla siebie. 

Oczywiście wysiedliśmy stację za Chałupami. No bo jak inaczej. Po pół godziny dojechaliśmy. Goferki, zimne piwko i dzień na plaży! Gdzieś pojawił się Maniek z Agą, 

Wieczorem, Młody spontanicznie uciekł do Gdańska, a ja z dużą ekipą z FunSurfu poszliśmy na plażę na ognisko. Księżyc był oszałamiający. Ogromny i pomarańczowy. Nigdzie w pobliżu nie było dużego miasta, więc całe niebo było naprawdę cudowne. No i od dawna nie poznałam tylu ludzi. 

Następnego dnia śniadanko na molo i plażing-smażing. Tym razem trochę więcej rozmów z Mańkiem. No i niechcący wyszło na to, że mam poprowadzić rozciąganie po crossficie. Na sam trening nie miałam ochoty, więc pobiegałam wzdłuż zatoki i poszłam na ustawkę. Niby człowiek ucieka od tego wszystkiego, ma dość, a później to go dopada i daje tą samą satysfakcję :) 

Ludzie, których rozciągnęłam zaprosili mnie na grilla. Nie byłam jedyna - nagle z pięciu osób, zrobiło się piętnaście. Ze wszystkich możliwych części Polski (nawet z Sosnowca ;)). 

Jeszcze mała imprezka z ludźmi z bazy i w piątek wylot na 

Obóz w Darłówku. 

Que mara-mara-mara-maravilha e? 

Grupa capoeiristas z pasją. Mało imprez, dużo trenowania i zdrowych nawyków. Grejpfruty w dalszym ciągu pożeram na śniadanie codziennie. Treningi indywidualne, które otworzyły nam głowy i nauka ginga. Znowu. Tym razem na serio.  

Granie i śpiewanie na plaży. Karamba! Najlepsze momenty. 

I impreza na plaży. No dobra, na molo. A właściwie, to na moście. Aaaaa... no i kaczka w krzakach... 

Mi, mi, mi bo miłość... 

Część z nas (w tym ja) nie pozbierała się i została jeszcze na weekendzik. 

I znowu zapierniczando w ASC. Do warsztatów. Wizyta Saszki. Rozpoczęcie kursu trenera personalnego. I miała odwiedzić mnie Lima... 

- Mare! Nie chcemy żeby Lima wyjeżdżała z Bielska.! 

- Nooo...

- Przyjeżdżaj! 

- No dobra. 

- Serio? 

- Serio. 

I pojechałam do Bielska na jeden dzień. Intensywny. Z fajką wodną, Zenkiem, Limą, Petalą, Dumlem i Grandem. Wiśniówka na stacjach zajadana lodami. Piknik na boisku do koszykówki o pierwszej w nocy. I Grzegorz.

"Tyle razy tędy szedłem i nigdy nie widziałem żeby ktoś po turecku siedział..." 

I tyle rzeczy... 

Urodziny! Były najlepszymi urodzinami w moim życiu. Zostałam zaskoczona do tego stopnia, że nie mogłam wypowiedzieć słowa. 

Megaduży kop motywacyjny i dowartościowanie.

Kurs skończyłam tydzień przed Batizado e Troca de Corda. Obawiałam się anatomii, ale zdałam na czwóreczkę. Także zapraszam :) 

Chwilę później nadszedł Weekend Poznania Capoeira.

Szczerze napisawszy nie mam pojęcia co się działo. Wiem tylko, że było dużo ludzi i dużo organizacji. 

Zaczęliśmy w czwartek dobrą roda de capoeira. Piątek i sobota były dniami treningowymi, a w niedzielę  graliśmy o nowe stopnie. I zabraliśmy je. Każdy z nas.  

Mieszkała u mnie bardzo interesująca ekipa, której dziękuję za wsparcie, niepicie i bycie ze mną. No i za falę w Świętej Krowie :) 

Koniec. Nowy sezon nadszedł. Jedziemy. 

Salto.

Dzisiaj oficjalnie rozpoczynamy nowy sezon w Akademii Sztuki Capoeira. Podsumowanie wakacji, obozu, wyjazdów i całej reszty wrzucę po poprawce z francuskiego.

Tymczasem, plany na ten sezon pięknie obrazuje wymiana wiadomości SMS.

Także tego - nie proście nigdy Maxa o wymyślanie wyzwań :) 

Poza tym, jest poniedziałek. Jutro zaczynam prowadzić zajęcia dla dzieciaków. Nie dość, że zwerbowaliśmy drugiego z bliźniaków, to jeszcze dziś dostałam telefon, że kolejna dwójka taksamowyglądających pięciolatków zaszczyci treningi. 

Jeśli macie dzieci albo Wasi znajomi mają dzieci, to przysyłajcie do mnie na treningi :) <autoreklama> Całe info na ASC 

Żyć nie umierać :)